Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Η ακτή













Ζωή με σένα, χωρίς εσένα.
Πού πας ψυχή χωρίς φιλί;
Ζητάς, πονάς. Δε φτάνει· θέλεις μαζί.
Ξέρω ποια είναι η αγάπη
πού οδηγεί, πού θα με βρει.
Όμως δεν ξέρεις. Εγώ θέλω,
παλιό φιλί ψυχής ακτή· ποτέ δεν χάνεται.
Αρκεί να πεις, τι αγάπησα, τι ζήτησα, τι είχα
και φανερώνεται η ακτή, το ωραίο αστέρι.
Πώς χάθηκα μονάχη σε άλλα μέρη…

 Ο.Π. 7/2014

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Άσκηση: «Περιγράφω τον καιρό»

Βγαίνω διάλειμμα και στέκομαι με την πλάτη στον τοίχο. Ξαφνιάζομαι που τόσο σύντομα, ένα κύμα αισιοδοξίας με γεμίζει· κι όσο κάθομαι εκεί, οι συνειρμοί ξεκινάνε. Που τρέχαμε μέσα στο κάστρο, στις ανοιχτωσιές μπροστά από το εκκλησάκι και εκείνος με μύρισε. Έτριξε το βήμα του και καθώς έσκυψε να μου κόψει ένα κυκλάμινο είπε:
 - Μαρία, κοίτα πόσο λευκό μπορεί να είναι το άσπρο. Δεν το έβλεπε ο ήλιος αυτό το σημείο ποτέ κι ούτε το είχε πατήσει κανείς. Μετά βάλθηκε να μαζεύει φύλλα, λίγο πριν σπάσουν και φυσούσε την ανάσα στα χέρια του για να μπορεί να συνεχίσει. Και εγώ, κοίταξα μακριά το βουνό, που μου φάνηκε πιο άσπρο κι από το φως που ο Άγγελος μάζευε γύρω του. Ήταν η έξαψη μεγάλη· στο τέλος προσπάθησε κάτι να μου πει. Γκρίζος καπνός φάνηκε πάνω από τα τείχη και σκέφτηκα πως θα νύχτωνε σε λίγο. Τέντωσα το χέρι μου και τον οδήγησα πίσω, προς την πόρτα που έβγαζε στον κεντρικό δρόμο. Τώρα τα χέρια είχαν την θερμοκρασία που φυλάγαμε μέσα μας.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014


Στη λίμνη



Κυριακή απόγευμα, αποφάσισες να περπατήσεις στο πλάι της λίμνης. Αγνοούσες πού βρίσκομαι , αν ζω ή αν είχα χαθεί. Τόσα χρόνια μακριά κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Δεν φταις μόνο εσύ για αυτό. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως τα λάθη τα κάναμε και οι δύο. Πού να το ήξερες, πως μέρες τώρα η ανάμνηση της πόλης μας, με έφερε ξανά κοντά της.
Περπάτησες γύρω από το κάστρο κι έπειτα κάθισες στη στάση απέναντι από την κεντρική πύλη. Άνοιξες την τσάντα σου κι έβγαλες ένα βιβλίο· ποίηση μάλλον.  Δεν πρόσεξες πως ακριβώς απέναντι, μόλις έκλεινα την πόρτα του αυτοκινήτου. Και δεν φαντάζεσαι πώς ένιωσα, όταν η τυχαία αντανάκλαση του ήλιου σε ένα τζάμι, με έκανε να κοιτάξω προς το μέρος σου. Παρατήρησες ένα μεσήλικα, να περνά με φόρα το δρόμο. Άραγε είδες την αγωνία μου; Μήπως τα χρόνια σε εμπόδιζαν να θυμηθείς;
-Είσαι σίγουρα η Λιάνα, δεν κάνω λάθος. Χαμογέλασες, στάθηκες στα μάτια, έγινες ξανά νέα και με ένα βλέμμα ενθουσιασμού, είπες:
-Άγγελε, πόσα χρόνια· μόνο αυτό και μετά σταμάτησε ο χρόνος, έτριξε το γρανάζι, γύρισαν πίσω τα ρολόγια και συ ήσουν η Λιάνα με τα μακριά μαλλιά, που πριν το σχολείο μου έλεγε την μετάφραση των αρχαίων, καθισμένη στην άκρη της λίμνης. Θυμάσαι Λιάνα, πως εκεί μετρήσαμε την δύναμή μας, με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο;
- Έλα, πάμε μια βόλτα, τίποτε δεν ξέχασα, όλα είναι εδώ, είπες και εγώ σε ακολούθησα…



Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Ερωτικό












Κοιτάς· δε μιλάς.
Μπλέκεις το χέρι στα μαλλιά μου.
Το ξέρω, θα με μυρίσεις. Μετά,
θα φιλήσεις την ελιά στη βάση του λαιμού
και θα δεις μέσα μου. Θα ηχήσουν τα ανείπωτα.
Η ανάσα μου θα κυλήσει πάνω σου.
Θα βυθιστείς·
στις επιθυμίες και τις ενοχές μου.
Εμείς και οι παράλληλες ημέρες μας.
Είπα θα μείνω, όσο το αντέχω.
Δεν μετρώ πια με ώρες.
Που δεν μιλάμε, το αποζητώ.
Αφήνω πάνω σου ό,τι μου περισσεύει.
Μέσα μου, πονά. Στη σάρκα σου μοιάζει όμορφο.
 Σε αισθάνομαι και ξέρω πως ζω· ακόμα.
Θα κερδίσω άλλη μια στιγμή.
Μείνε.